Voordat ik zwanger werd, was ik ervan overtuigd dat ik absoluut niet zou willen weten of het een jongetje of een meisje zou worden.
Dat vond ik iets voor van die praktische mensen die het behang met racewagens voor de kinderkamer alvast met korting willen bestellen of al maanden van tevoren roze tutu’s inslaan.
En bovendien leek me het geweldig zo’n verrassing op het einde bij de bevalling.
Maar eenmaal zwanger, veranderde ik rigorous van mening – hormonen doen rare dingen met je standvastigheid;-)
Ineens begreep ik ook de herkomst van de term “in verwachting” zijn: vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was verkeerde ik in een constante staat van wachten. Vol verwachting uitkijken naar de komst van het kindje. Vooral op het einde voelde het alsof ik letterlijk in de wachtstand stond; ik zittend in een wachtkamer alsmaar wachtend op wat er zou gaan komen.
Terwijl ik als first time moeder eigenlijk totaal geen idee had wat me te wachten stond..
Tel daarbij op dat ik een ultieme controlfreak ben en dit wachten op het onverwachtse werd een soort van kwelling…
Ook ontwikkelde ik een vreemd soort dwangneurose:
Elke nacht was ik alle mogelijke rampscenario’s en ziektes aan het afkloppen op de boekenplank boven ons bed…
Nergens leek ik nog invloed op te kunnen hebben, dus probeerde ik dit gevoel van machteloosheid in ieder geval ietwat te temperen door vat te krijgen op de vraag of het een dochter of zoon zou zijn die onze wereld op zijn kop zou gaan zetten.
Aangezien het op dat moment nog wachten was op de geslachtsbepalende echo, stortte ik mij op elke mogelijke geslachtsvoorspellende methode.
Zo ging ik los op fora van sites als www.babybytes.nl met foto’s van de echo waarop de zogeheten “NUB” te zien was en stalkte ik daar de NUB-experts (lees meer over de toepassing hiervan op oa:. http://wij.nl/zwanger-info-jongen-meisje/artikel/nub-theorie-voorspel-je-babys-geslacht).
Maar ze kwamen allemaal met tegenstrijidige voorspellingen…
Ook de Chinese geslachtskalender werd erbij gepakt en meerdere malen opnieuw gecheckt (zie hiervoor bijv: http://www.mamaenzo.nl/zwanger/doen-of-laten/chinese-geslachtskalender)
En dan heb ik het nog niet eens over alle bakerpraatjes die ik te pas en te onpas naar mijn hoofd kreeg geslingerd..
Dat zijn er trouwens nogal wat!
Ik zet ze hieronder nog eens op een rijtje voor de zwangeren onder ons die op dit moment met dezelfde onbedwingbare nieuwsgierigheid te kampen hebben:
Het wordt een jongetje als:
– de moeder droge handen heeft.
– de hartslag van de ongeboren baby is onder de 140 slagen per minuut.
– moeder en vader dikker worden tijdens de zwangerschap.
– je zwangerschapsstreep boven je navel uitkomt.
– je veel trek hebt in zure dingen tijdens de zwangerschap.
– de zwangerschapsstreep recht loopt over je buik.
– je veel boeren en windjes laat tijdens de zwangerschap.
– je geen ochtendhumeur hebt óf zelfs vrolijk bent ‘s ochtends.
– het haar op je benen sneller groeit dan ooit.. (ulgh!)
– de buik krijgt de vorm van een basketbal.
– je vaker misselijk bent in de ochtend.
– de buik snel groeit in de eerste maanden.
– er plotselinge moedervlekken op je buik ontstaan.
– je de baby laag draagt.
– je borsten niet veel groeien.
– als je wakker en energiek bent de hele dag door.
– je vaak hoofdpijn hebt.
– ijsklompen meer overeenkomt met die dingen onderaan je benen, dan het woord voeten.
– je nagels harder zijn en sneller groeien dan voor de zwangerschap.
– de taille na de 20 weken nog taille is.
– pukkeltjes en puistjes je bespaart blijven.
– je opgezwollen benen krijgt.
Het wordt een meisje als:
– de zwangerschapsstreep stopt bij de navel.
– je veel meer trek hebt in zoetigheid.
– je constant boven de WC hangt i.v.m. misselijkheid.
– er geen muziek op kan staan zonder dat je kindje mee bounced op de beat.
– je hoofdhaar dunner is geworden.
– je er niet zo mooi uitziet tijdens de zwangerschap.
– moeders enorme borsten krijgt.
– de rek behoorlijk op de proef wordt gesteld rondom je navel.
– je buik niet laag hangt, maar de baby hoog draagt.
– kwaaltjes en gekwakkel je bekend voorkomen
– zin in sinaasappelsap ‘s ochtends;
– je voornamelijk op je rechterzij slaapt.
– het gezicht van de moeder dikker wordt.
– je taille per direct verdwijnt aan het begin van je zwangerschap.
– je geen last hebt van kortademigheid
– die kleine je rechterzij bont en blauw schopt
Bij mij klopte de helft van het ene lijstje en de helft van de andere, dus nog was ik niet veel verder en zo werd de dag van de geslachtsecho een bijna even belangrijke dag als de uitgerekende datum.
Dit bleek inderdaad een enorm bijzonder moment en staat me nog steeds heel helder bij als een van de mooiste “eerste keer”-momenten die we hebben meegemaakt tijdens en sinds mijn zwangerschap.
We vroegen de echoscopiste om het geslacht op een briefje te schrijven en aan ons mee te geven.
Zo konden we het moment van onthulling samen op een intiem moment meemaken. Hoewel we een romantisch diner voor ogen had, konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en renden we bij het verlaten van de echo-praktijk naar het eerste en beste cafeetje op de hoek (tegenwoordig heeft deze plek een bijna heilige status gekregen voor ons) om daar samen het briefje uit te vouwen.
En eindelijk wisten we het dan: Een meisje!
Niet te bevatten hoe het voelt om dan ineens echt te weten dat je een dochter krijgt samen en om meer concreet te kunnen fantaseren over al hetgeen dat met zich mee brengt.
En eigenlijk realiseer ik me nu ze er is en al bijna 3 jaar wordt straks, dat dit gevoel van “in verwachting” zijn eigenlijk nooit meer ophoudt. Want nog altijd kijken we samen uit naar wat er komen gaat en hoe zij zich gaat ontwikkelen als mens. En zie ik nu de mooie kant in van al dat onverwachtse: er komt nog zoveel aan, er is nog zoveel te ontdekken en onze levens zijn vanaf nu gevuld met alleen maar eerste keren van haar en van ons als ouders.
Wat denk jij? Wil jij weten wat het wordt? Geloof jij in bakerpraatjes?
Ik ben benieuwd!
Liefs Amsterdam-mom
Even voorstellen: blogster Amsterdam-mom Romy
Romy is vierendertig jaar en moeder van dochter Ava (2 jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam.
