Had ik het de vorige keer nog over de survival-tocht die reizen met kinderen heet, nu wil ik het eens hebben over weggaan zonder die koter(s).
Wij zijn namelijk net terug van een mini-vakantie van een paar dagen in Italie zonder Ava.
En dat was heerlijk even alleen met z’n tweetjes: living la dolce vita!
S’ochtends of liever gezegd s’middags (want holadijeeeh: we konden uitslapen!) de dag beginnen met een prosecco-ontbijtje, s’middags het stadje en strand verkennen om na thuiskomst weer even ons bed in te duiken, samen 1000 verliefde selfies maken, sa’vonds uitgebreid uit eten en tot diep in de nacht het leven bespreken op terrasjes onder genot van lokale drankjes.

Voor mij voelde dit alleen weg gaan met vriendlief heel natuurlijk en okay, maar door de opmerkingen van vriendinnen als: “ooh hemeltje dat je dat kan, ik kan echt niet zo lang zonder mijn Max”, begon ik een beetje aan mezelf te twijfelen…
Was ik misschien toch een ontaarde en slechte moeder omdat ik zomaar wegging zonder ons dochtertje en daar zelfs van genoot?

Een zoektocht op Google naar dit onderwerp, maakte het er niet beter op.
Er staan fora over volgeschreven waarop men het unaniem eens lijkt te zijn over dit onderwerp: zoiets doe je je kind niet aan of erger nog: je kind loopt er een hechtingsstoornis van op.
Overigens allemaal meningen van moeders.
Vaders hoor je er niet over, die maken zich daar überhaupt niet druk over of die voelen gewoon niet zo’n aandrang om hun mening te ventileren over ouderschap online.

Nou is het ook weer niet zo dat ik juichend wegga zonder mijn meisje, maar ik weet dat ze in goede handen is bij opa en oma en dus ga ik wel met een gerust hart weg.
Sterker nog: Ava is alleen maar heel blij, want beide paren opa en oma verwennen haar tot en met.
Bij terugkomst merkte ik ook niet dat ze ons perse heel erg gemist had, ze was gewoon blij ons weer te zien en we gingen op de oude vertrouwde voet weer verder.
Of maak ik mezelf dat maar wijs om me minder schuldig te voelen en is het wel echt schadelijk voor haar om zonder ons te zijn?
En ook vraag ik me af: kan ze ons al echt missen op deze leeftijd (twee jaar in ons geval)?

Uiteindelijk vond ik online op het vragenforum van Psychologie Magazine een wetenschappelijk onderbouwde mening – hetgeen voor mij toch vaak zwaarder weegt dan lukraak op gevoelens gebaseerde meningen van emotionele moederkloeken – over dit onderwerp. Dit in antwoord op een vraag van ouders die (zelfs) overwogen om een wereldreis van enkele weken te maken zonder hun baby (de moeder op het moment van het stellen van de vraag nog in verwachting van haar eerste kind en deze reis stond dus in de planning voor na de bevalling).
Hierover stelt de psychologe Jolet Plomp het volgende:

“We weten dat in de eerste levensjaren de zorg van een paar vaste, vertrouwde mensen belangrijk is voor de emotionele en verstandelijke ontwikkeling. Dat hoeven niet per se de ouders te zijn, als het maar steeds dezelfde mensen zijn. Een baby die jonger is dan een jaar, zal vermoedelijk niet merkbaar last hebben van uw afwezigheid, maar misschien wordt de ontwikkeling wel geremd. 

Is het kindje ouder dan een jaar, dan groeit de kans dat het u mist en zichtbaar lijdt onder uw afwezigheid. Deze effecten zullen van kind tot kind verschillen. Een ouder kind – 7 of 8 jaar – zal het gemis beter aankunnen omdat het de tijd beter begrijpt. Soms is de afwezigheid van de ouders onvermijdelijk, maar ik vind dat u terecht aarzelt om zo lang weg te gaan. Ik vraag me af of u zelf straks uw kindje wel wilt achterlaten.

”

Oei, best pittig om te lezen.
En het zette mij aan het denken over mijn eigen ervaringen hiermee.
Zo heb ik Ava ook eens bij opa en oma achtergelaten toen ze (nog maar) zo’n 9 maanden oud was. Dit was een soort van noodgedwongen, omdat haar vader op dat moment voor een langere periode in het buitenland verbleef voor zijn werk, we elkaar al te lang niet hadden gezien en zij gewoonweg praktisch gezien daar niet kon verblijven. Hoewel ik toen ook genoot van het alleen weggaan (het voelde zelfs een beetje op een spannende manier als spijbelen ergens), vond ik het emotioneel gezien best zwaar. Niet ter plekke – toen leek ik best goed afstand te kunnen nemen en genoot ik ten volste van het even weer alleen mijzelf zijn in plaats van vooral moeder – maar wel bij thuiskomst. Pas toen besefte ik me hoe erg ik nog verbonden met haar was. Dat ik toen ook nog borstvoeding gaf en dus nog zwaar onder de invloed van hormonen, zou daarbij ook best meegespeeld kunnen hebben. Het enige dat ik weet is dat ik ineens keihard moest huilen met heeeeeel lange uithalen toen ik haar s’ochtends vroeg weer uit haar bedje haalde en niet kon ophouden met haar knuffelen.
Dit bevestigt voor mij dat weggaan zonder je kind voor het eerste levensjaar extra moeilijk is.
In ieder geval was dat het voor mij, gelukkig heb ik toen niets gemerkt van een eventuele ontwikkelinsgachterstand bij Ava zoals ook in het advies van de psychologe staat genoemd…

Verder zijn we na Ava’s eerste levensjaar ook nog eens een weekje met zijn twee losgegaan (want ja zo voelt dat dan zonder kind;-)) in New York. Ze was toen ook fifty-fifty bij beide opa’s en oma’s en we hebben een paar keer met haar geskyped (niet teveel, want anders had ik het idee dat we haar juist heel erg zouden gaan missen en zij ons).
We hebben haar toen niet zodanig gemist dat we niet meer konden genieten, er was daar ook gewoonweg teveel te beleven om haar überhaupt te missen;-)
Wel grappig hoe we na een paar dagen ineens opmerkten dat wel bijna de helft van onze gesprekken juist gingen over haar en hoeveel zin we hadden haar weer te gaan zien.

Ook toen hebben we vooral heel erg veel genoten van alle dingen die je dan ineens kan doen zonder kind, zonder dat je rekening hoeft te houden met middagslaapjes, etenstijden, bedtijden etc. Gewoon de normale dingen zoals elke nacht tot in de vroege ochtendgloren alle nachtclubs ontdekken (of is dat niet normaal;-)?) en de volgende dag na een hele lange uitslaapsessie met je brakke hoofd een koffietje halen bij een coffeebar. En daar geniet je dan ineens dubbel zoveel van als vroeger voordat je een kind samen had, omdat het iets bijzonders is en je je dus een beetje ontheemd voelt (op een goede manier) zonder je kroost.

Hoewel onze relatie verder al goed zit, zou ik het hierom alleen al omschrijven als een relatieboost. Je hebt echt weer tijd voor elkaar en ziet weer wat meer van die ander als geliefde in plaats van vooral die ontzettend leuke vader die hij is.
Die vier dagen weg voelden daardoor als vier weken vakantie.
En het naar huis gaan is dan ook geen domper, je hebt namelijk je kindje om naar uit te kijken.
En Ava?Nou die had ook de tijd van haar leven gehad en uit navraag bij opa en oma bleek dat ze geen blijk had gegeven van enig verdriet om ons gemis, ze had ons eigenlijk niet eens genoemd.
Naar mijn idee komt dat dus voornamelijk omdat ze bij vertrouwde mensen, haar eigen opa en oma, en in een voor haar vertrouwde omgeving was.
Daarbij heb ik ook het idee dat Ava juist een enorme ontwikkelingsgroei doormaakt elke keer zonder ons na een paar dagen bij opa en oma. Die doen toch weer hele andere dingen met haar en leren haar weer andere dingen.

Al met al voor ons dus een win/win-situatie en ik zeg: we maken er een jaarlijks (of iets vaker) terugkerende traditie van!Toch opa&oma;-)?

Liefs Amsterdam-mom

Even voorstellen: blogster Amsterdam-mom Romy
Romy is vierendertig jaar en moeder van dochter Ava (2 jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam.