Mijn vriend reageerde gelukkig heel blij toen ik hem 2,5 jaar geleden over de Skype (waarom dat over Skype ging leg ik later nog wel eens uit) vertelde dat ik zwanger was.
Terwijl ik zelf nog erg aan het idee moest wennen dat ik dan nu toch echt “mama” zou gaan worden en alle moeders op straat met argus-ogen bekeek: Keken ze blij? Zagen ze er nog een beetje okay uit? Waren ze wel gelukkig?, schreeuwde hij het van de daken en was hij al bezig met het fantaseren over meer: een elftal vol kinderen het liefst!
Ook volgde er een nacht vol zuipen tot in de vroege ochtend met zijn vrienden- hij was de eerste vader in het groepje…
Op zich niets raars, maar deze avond was wel anders dan de andere “mannen met bier in de kroeg”-avonden die ze doorgaans hadden, deze avond had namelijk meer een zweem van een bachelor party.
Tenminste zo kwam het op mij over toen hij met een meewarige en dolgelukkige blik vertelde over de taphang-sessies (Google maar es) die ze hadden gehouden…
Met een gevoel van jaloezie hoorde ik dit aan…want ja ik wilde mijn zwangerschap of “het einde van mijn niet moeder-bestaan” ook wel vieren met een wilde nacht vol drank met vriendinnen, maar dat gaat dus niet meer als je zwanger bent.
Voor mij symboliseerde dit het grote verschil in het ervaren van een zwangerschap tussen mannen en vrouwen..
Want waar ik 9 maanden lang mijn buik met baby meesleepte en dus dag in, dag uit, werd geconfronteerd met de grote “verandering” in ons leven, kon hij gewoon ook af en toe even doen alsof dat niet zo was en zich totaal overgeven aan een vorm van escapisme die je als zwangere vrouw af en toe ook best kan gebruiken.
Hij begreep het gewoon niet zo erg en ik kon hem dat ook niet kwalijk nemen.
Ik begreep het zelf nauwelijks nog, maar moest er wel aan geloven omdat mijn lichaam mij er constant aan herinnerde dat er toch wel degelijk iets te gebeuren stond.
Hij deed wel zijn best: ging mee naar de bevallingsvoorlichting van de verloskundige (waar we beiden heel hard onze ogen dicht knepen toen er een foto voorbij kwam in de dia-show met het uitzicht op het kruis van een bevallende vrouw), ging mee naar de partnerles van de zwangerschapscursus die ik volgde (een aanrader trouwens: Carita Salome in Amsterdam) en ging zelfs- onder grote dwang van mij – mee naar een onderwater fotoshoot van een bevriende zwangerschapsfotografe;-)
Ook gaf ik hem het boek van Kluun: “Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!”.
Maar alle inspanningen ten spijt, bleef het voor hem toch een “ver van zijn bed-show”…
Wat hij ook zelf heel erg jammer vond, want ondertussen voelde ik het leven van ons kindje in mij groeien.
Jammer voor hem ook: telkens als ze bewoog en ik het wilde laten voelen, was hij net te laat.
Juist daarom wilde ik ook nog een extra pret-echo laten maken zodat hij weer even kon zien wat er zich allemaal in mijn buik afspeelde.
Warning: Ikzelf werd wel een beetje bang van de verfromfraaide 3D echo-beelden van ons meisje waarop ze leek te worden geboren met een buitenproportionele pinokkio-neus en enorme overbite.
Het mooie was wel en dat gaf ons beiden een enorm gevoel van verbondenheid: we wisten beiden niet wat het met ons zou doen, een soort van zenuwachtig achtbaan-gevoel maakte zich dus van ons meester.
Zeker tegen het einde: zo zijn we op een avond samen keihard gaan dansen door de woonkamer op onze favo festivalmuziek waarbij we elkaar met veelbetekende blikken aankeken in de zin van: “O help, dit kan straks niet meer?” (wat gelukkig helemaal niet zo is natuurlijk).
Overigens schijnt er wel degelijk ook iets te kunnen veranderen in het lichaam van de man zodra hun vrouw zwanger raakt.
Dit noemt met het Couvade-syndroom en is een soort van schijn-zwangerschap bij mannen.
Het syndroom komt vooral voor bij mannen die stress ervaren en zeer meelevend zijn met hun partner en de zwangerschap. Mannen van koppels die te maken hebben gehad met vruchtbaarheidsproblemen of miskramen zijn extra kwetsbaar. De exacte oorzaak van het couvade-syndroom is onduidelijk. Er zijn theorieën dat het syndroom een puur psychologische oorzaak heeft, maar er zijn ook meer biologische (hormonale) verklaringen.
Een psychologische verklaring is dat mannen het gevoel hebben niet nodig te zijn tijdens de zwangerschap en bevalling. Mannen voelen zich hierdoor buitengesloten en ontwikkelen vergelijkbare klachten om meer aandacht te krijgen.
Een andere psychologische verklaring is dat mannen juist zo erg meeleven, dat ze de zwangerschapssymptomen van hun partner overnemen.
Een meer biologische verklaring gaat uit van een veranderde hormoonhuishouding.
Mannen met het couvade-syndroom hebben onder andere veranderde niveaus van cortisol (het stresshormoon), testosteron, oestrogeen en prolactine. Deze hormonale veranderingen zorgen voor klachten die overeenkomen met zwangerschapskwaaltjes. Zo kan een verhoogd niveau van oestrogeen zorgen voor stemmingswisselingen en misselijkheid.
Mijn vriend leefde wel erg mee met mij, maar ook weer niet zo erg dat hij hier last van kreeg.
Gelukkig maar, want anders had hij er niet kunnen zijn om mij te steunen tijdens mijn hormonale uitbarstingen en andere zwangerschapskwaaltjes;-)
Overigens kon ik na een lange zoektocht op Google maar 1 lijstje vinden met voorbereidingstips voor de man geschreven door ook een man.
De meeste van deze lijstjes zijn geschreven voor vrouwen of door vrouwen en vaak vrij zoetsappig, maar deze is nuchter en erg mannelijk.
Stuur deze link dus eens aan hem door om te bewijzen dat je ook met hem meeleeft, want mannen kunnen ook wel wat begrip gebruiken!:
http://www.menshealth.nl/Sex/Help!-Ze-is-zwanger
Hoe reageerde bij jullie de daddy to be?!
Liefs Amsterdam Mom
Even voorstellen: blogster Amsterdam Mom Romy
Romy is vierendertig jaar en moeder van dochter Ava (2 jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam