Ai, dat kwam hard aan: die keer dat Ava met heel luide stem tegen me begon te roepen: !!!STOP MAMA!!STOP NU!!!toen ik weer eens “even” mijn mobiele telefoon erbij had gepakt om mijn email/whatsapp/instagram te checken terwijl we nu juist gezellig zaten te vingerverven op mijn vrije vrijdag met haar…
Ik werd door mijn eigen dochter op de vingers getikt en ze had nog gelijk ook, ik moet ermee stoppen…
Hoe vaak ik wel niet onder het mom van “multitasken” ongemerkt mijn aandacht laat opslurpen door mijn telefoon, terwijl ik me eigenlijk had voorgenomen om samen qualitytime te hebben bij de kinderboerderij.
Resultaat: een schuldgevoel van hier tot Tokyo en uit recente onderzoeken blijkt ook: een daadwerkelijk ongelukkiger kind….
Oei, niet zo best dus.
Schrale troost: Ik schijn niet de enige te zijn die zich hier schuldig aan maakt, want uit een recent onderzoek van KEK Mama blijkt bijna 40% van de moeders verslaafd te zijn aan haar mobiele telefoon.
Of check deze te hilarische (en tegelijk treurige) Tumblr page: Parents on Phones, gevuld met alleen maar foto’s van ouders die zijn afgeleid door hun telefoon.
En ook deze celebrity-ouders kunnen er wat van;-)
Eerdere studies hebben al aangetoond dat jonge kinderen, en dan met name pasgeboren baby’s, oogcontact met hun ouders hebben om de belangrijke band tussen ouder en kind op te bouwen en dingen over de wereld om hen heen te leren. Ook het leren van taal gaat via oogcontact.
Als wij als ouders constant aan onze telefoon gelijmd zittten, is het logische gevolg dat er minder face-to-face contact is en wetenschappers vrezen nu dat dit problemen kan veroorzaken in de ontwikkeling van de band met je kinderen en dat deze zelfs de band tussen ouder en kind minder hecht kan maken.
Hoe verontrustend!
En dan gebeuren er ook nog eens meer ongelukken doordat we zo druk bezig zijn met onze telefoons en laptops. Het aantal ongelukken met kinderen onder de 5 jaar bleek tussen 2005 en 2012 met 10% te zijn toegenomen.
Ander wereldwijd uitgevoerd onderzoek heeft uitgewezen dat ruim 1/3e van de kinderen zich onbelangrijk voelt als hun ouders zijn afgeleid door hun mobiele telefoon en zelfs het gevoel krijgen te moeten concurreren met de aandacht voor de telefoon.
http://www.parenting.com/news-break/kids-feel-unimportant-to-cell-phone-addicted-parents
Door de digitale revolutie groeien onze kinderen bijna met een “aan een scherm vergroeid”- lichaam op. De Ipad-generatie. In plaats van de zeuren over dat ze zoveel op hun schermen zitten , kunnen we dus beter laten zien dat het anders kan en een goed voorbeeld geven van hoe je hiermee om kan gaan.
Daarmee zorgen we ook voor gezondere kinderen, want digitaal verslaafde kinderen hebben een hogere kans op diabetes, overgewicht en hart- en vaatklachten.
Okay nog een ander laatste angstaanjagend feitje: verloskundigen merken op dat er tegenwoordig steeds meer moeders al in de verloskamer meer bezig zijn met hun telefoon-“spreading the happy birth-news”- in plaats van met hun pasgeboren kroost!
Dus what to do? It’s easy:
ECHTE AANDACHT
Sta hier eens bij stil: Wat voor signaal geef je je kind als jij niet kijkt naar hoe leuk ze aan het glijden is, maar druk bezig bent met de instagram feed op je telefoon? Wat voor signaal geef je als je niet hoort wat ze zeggen tijdens het eten, maar je jouw mail aan het checken bent?
Toen Ava een tijdje naar de voorschool ging, was het de regel dat je eerst met je kindje een puzzeltje ging maken. Als je dan een puzzel of twee had gemaakt, nam je afscheid van elkaar en begon het klasje met de ochtend. We praten nu over een minuut of 5 tot maximaal 10, waarin je je aandacht richt op je kind en de puzzel. Maar ook daar zag ik genoeg vaders en moeders die constant met hun telefoon bezig waren. Kunnen we dan echt niet eens 5 minuten ons losmaken van onze telefoon om even samen een puzzel te maken?
FEAR OF MISSING OUT
We lijken massaal te lijden aan een soort vorm van FOMO, oftewel de fear of missing out. We reageren op elk geluidje uit onze smartphones, want je zult maar missen dat je vriendin een selfie heeft gemaakt met haar nieuwe lover of dat het kindje van de buren supergeweldige glutenvrije cakejes aan het bakken is. Dit terwijl ondertussen je eigen oogappel aan je wil laten zien hoe goed ze kan hinkelen…Toen ik me bewust werd van dit gedrag en Ava me -on top of that-ook nog eens heel bout en onomwonden hierop aansprak, heb ik besloten hier anders mee om te gaan.
WEG MET DIE TELEFOON
Dus als ik thuis kom van mijn werk, leg ik mijn telefoon weg (en zet het geluid op mute). Ik heb dan de volle aandacht voor haar en ons gezin. We eten samen, we vertellen elkaar over onze dag, we lezen een boekje of spelen een spelletje en als ze eenmaal fris en schoon in bed ligt, dan pak ik mijn telefoon. Want zeg nou zelf: wat zijn die paar uurtjes op een hele (werk)dag waarop we ook al constant connected moeten zijn?
Ik voel me een veel betere moeder nu ik het zo aanpak en krijg ook echt het idee dat Ava zich meer gehoord voelt. Iemand die de hele tijd met zijn telefoon in zijn hand zit, geeft immers impliciet het signaal af niet beschikbaar te zijn. Daarnaast lijkt het een ware oefening in mindfullness te zijn, ik doe iets met liefde en aandacht en krijg dat er ook meer dan 1000x voor terug.
Ben heel benieuwd of er meer ouders zijn die hier bewust(er) mee proberen om te gaan?
Liefs Amsterdam Mom
Even voorstellen: blogster Amsterdam Mom Romy
Romy is vijfendertig jaar en moeder van dochter Ava (drie jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam