Begin deze maand is er een boek uitgebracht dat ik tot een must read verklaar voor alle (jonge) ouders die snakken naar een realistische kijk op het ouderschap.
Voor als je net als ik verlangt naar een tegengeluid op al die zoetsappige verhalen over kinderen en ouderschap die worden gepredikt in ontelbare columns in magazines en mama-blogs online (deze blog niet meegerekend uiteraard;-))
Hierin lijkt het alleen maar rozengeur en maneschijn te zijn met gezellige familie-uitjes, prietpraatjes over de perfecte kinderwagen en zorgvuldig gestylde-kindjes met stralende mama’s in matchende outfits.

Je krijgt hierdoor instant het gevoel dat je zelf als moeder niet helemaal spoort, want bij jou gaat het letterlijk en figuurlijk niet zo vlekkeloos en on top of that ga je je ook nog eens schuldig voelen omdat je het echt niet de hele tijd dolletjes leuk vindt allemaal.

Gelukkig is daar dan nu het boek “Dit is een boek voor ouders met een leven”.
De schrijfsters van het boek waren er helemaal klaar mee dat moeders naar elkaar toe niet eerlijk lijken te zijn over hoe zwaar en ellendig het ook soms kan zijn en maar de superwoman uithangen.
Dus in dit boek niets anders dan de rauwe werkelijkheid van het ouderschap zoals je die zelf ook kent inclusief zure melkvlekken en slapeloze nachten en peuterdriftbuien. Wat een verademing en zo heerlijk herkenbaar en humoristisch geschreven!

Toegegeven: ook ik betrap mezelf erop dat ik maar al te graag aan andere mama’s en mama’s-to-be laat blijken dat ik alles onder controle heb en het alleen maar ontzettend leuk is dat mama zijn.
En ik lijk niet de enige, want het lijkt ons vrouwen met de paplepel te zijn ingegoten om elkaar te beconcurreren om de titel van de mooiste, liefste en succesvolste.
Lullig eigenlijk, want gedeelde smart is halve smart.

Daarom vond ik dit boek een aanleiding om ook eens een lijstje te maken van alle dingen die ik minder leuk vind aan het zijn van een moeder en die me hevig doen terug verlangen naar het pre-mom tijdperk. Hopelijk herkenbaar en ik ben benieuwd naar wat voor jullie de downsides zijn van het moederschap.

• Absoluut aan de top staat het feit dat ik niet eens meer rustig even naar de wc kan. Ja je hoort het goed, gewoon doodgewoon even op je gemakje naar de wc gaan, ho maar. Want het maakt niet uit waar Ava mee bezig is, zodra ze er lucht van krijgt dat ik naar de wc ga, moet zij heel toevallig ineens ook heel erg en word ik doodleuk door haar aan de kant geduwd met een dwingend: “Ava ook even plassen” (ze is inmiddels zindelijk). En als ik al naar de wc heb kunnen sneaken, word ik nog binnen enkele seconden bruut gestoord door luid gebons op de deur en een als oerkreet uitgeroepen “mamaaaaaaaaaaah”. En dus zit ik dus bijna altijd met publiek op de wc en dat vind ik niet relaxed.
• Geen spontane avondjes uit meer. That really sucks. Zo dat is eruit. Punt.
• Even lekker uitzieken is er niet meer bij. Want de verzorging voor je koter gaat gewoon door. En griepjes krijg je nu dus meer dan ooit, omdat je kleintje lekker al die bacterien van de andere kinderen uit de zandbak, kinderdagverblijf etc meeneemt en verspreidt.
• De vorige categorie valt in dezelfde als het hebben van een kater (die dan toch sporadisch voorkomt gelukkig door het hebben van opa&oma als oppas, hallelujaaaah!En je dan natuurlijk ook wel echt helemaal los gaat) met een kind. Living hell!
• Overal. Altijd. Speelgoed.
• Koken en de was doen. Ik kan me niet herinneren dat dit vroeger deel uitmaakte van mijn dagelijkse routine. Echt niet. Ik deed het wel, dat moet wel, want ik had altijd schone kleren aan en eten moet je toch. Maar toch lijkt het nu ineens een groot deel van mijn tijd op te slokken en ik ben nou niet bepaald een happy housewife in dat opzicht.

Okay dit zijn er een paar, kan er best nog wel een paar bedenken.
Maar nu komt dan nog het grootste nadeel van het zijn van een mama. Ik voel me al schuldig tegenover Ava bij het zien van dit rijtje, laat staan als ik er nog meer neer krabbel. Want je schuldig voelen lijkt ook inherent te zijn aan het moederschap. Schuldgevoelens maken vanaf nu een groot onderdeel uit van je gevoelsleven, want deze belangrijke taak wil je natuurlijk zo goed mogelijk uitvoeren. Maar je bent ook maar een mens, dus je kan niet alles perfect doen en dus voel je je schuldig over alles wat je in jouw ogen niet goed hebt gedaan.
Schuldig dat je niet genoeg aandacht hebt gegeven, schuldig omdat je niet hebt voorgelezen, schuldig omdat je het tanden poetsen bent vergeten, etc.

Dus moet ik nu ook wel even van mezelf zeggen dat ik zo ongelofelijk veel van haar houd en dat het hebben van een kind een liefdesbron en een zachtheid in me heeft aangeboord die ik nooit voor mogelijk had gehouden en dat er niets heerlijkers is dan dat trotse gevoel voor je kind dat je samen deelt als ouders.
Ooh oooh word ik toch nog zoetsappig;-)

Liefs Amsterdam-mom

Even voorstellen: blogster Amsterdam-mom Romy

Romy is vierendertig jaar en moeder van dochter Ava (2 jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam