Onze kleindochter is onlangs drie jaar geworden! Groot feest natuurlijk, met veel prinsessenjurken en een hoog roze gehalte van taart tot slingers en alles daar tussenin.
Dat meisjes anders zijn dan jongens had ik inmiddels wel door maar hoe anders wordt me naarmate ze groter is steeds meer duidelijk. En daarmee de opvoeding, echt, een meisje is totaal anders dan mijn drie banjers die nu volwassen zijn.
Ten eerste, sinds ze kan praten kletst ze de hele dag door, gewoon gezellig, converseren, alles willen weten, gewoon over ditjes en datjes waar meiden een ster in zijn.
De waarom fase is aangebroken, zomaar van de ene op de andere dag, vorige week nog niks aan de hand en deze week boem daar was ie omaaaa waarommmmm?????.
Omaaa waar is opa, aan het werk lieverd. Waarommmm?, nou om centjes te verdienen, waarohommm?. Omaaaa wat is dat , een vogeltje, waarommmm, nou hij vliegt in de lucht waarohommmm. Dit gaat de hele dag zo door, af en toe weet je echt niet meer wat je moet antwoorden en dan zeg ik gewoon daarommmm, maar waarohommmm omaaaaa. Ik krijg er de slappe lach van en dan lacht ze vrolijk met me mee.
Terwijl ze al kletsend de dag door gaat kan ze zichzelf enorm goed vermaken, een puzzle doen of tekenen, met de blokken of gewoon een beetje rondrijden met de poppenwagen. Ze is graag buiten in de tuin, dat kon gelukkig weer, het zonnetje scheen en hup daar gingen we, regenlaarzen aan en de tuin in. Heerlijk kliederen met het natte zand in de zandbak. Omaaaa ik heb een natte knie, geeft niks lieverd, jawehellll, oke dan doen we een plankje(zo’n rubber tuinplankje)onder je knieen, okeee en dan speelt ze weer lief verder. Ze zoekt weer alle stanjes in de tuin en doet ze in haar grote emmer, oh wat is het toch heerlijk om weer buiten te zijn met haar, lekker de zon en de frisse lucht. Ze eet lekker boterhammetjes, al zittend op haar eigen tuinbankje met een lekker bekertje drinken erbij. Van al dat buiten zijn krijgt ze honger, hmmmmm lekkker omaaaa.
Het is echt een meisje meisje, daar waar ik vroeger gymnastiek deed en niet naar poppen taalde is zij een poppenmoeder in spe, ze koestert, vertroeteld en vertelt hele verhalen tegen haar knuffels en popjes, doet ze in bad, in bed en ze moeten overal mee naar toe. Haar grote liefde is Elsa, van Frozen. Ze wil net zo zijn als Elsa, net zo’n jurk aan en een lange vlecht.
Dussss wat deed ik , ik kocht voor haar verjaardag de meest roze synthetische prinsessenjurk die ik maar kon vinden met de bijpassende Elsavlecht. Schot in de roos, sinds die dag wil ze eigenlijk alleen nog maar die jurk met die vlecht aan. En lieffff dat het staat.
Eigenlijk is ze gek op alle grote meisjes dingen, nagellak, het liefst roze, speldjes in alle kleurtjes, handtasjes en loopt al sinds ze kan lopen met haar moeders hakken door het huis.
Sinds kort gaat ze naar balletles, compleet met tutu en balletschoentjes. Ze doet serieuzer dan serieus met de juf en de kindjes mee en als aan het eind van de les de juf vraagt: draai eens een rondje, laat eens zien hoe je eruit ziet, maakt ze een diepe buiging, heel serieus!
Een eigen willetje, ook zo’n verschil. Daar waar de jongens zich veel meer lieten zeggen wat wel en niet mocht, laat Ava zich niet zo snel uit het veld slaan.We waren een boekje van Jungle boek aan het lezen en op een gegeven moment zegt ze, die wil ik kijken. Neee zei ik de televisie is stuk(leugentje om bestwil) neeheee omaaa op de pjoeter zegt ze heel eigenwijs. En als ze iets echt niet wil, wordt ze woest en stoot een soort kreet van ongenoegen uit en kijkt je heel boos aan.
Ze is zo gewend aan het feit dat iedereen altijd maar overal foto’s van maakt dat zodra er een smartphone in de buurt komt ze een ‘fotopose’ aanneemt, compleet met heup opzij een voet naar voren , hand in haar zij en een lach van oor tot oor en zie je dat ze zich al ontpopt tot een mini mannequin.
Iedere week verheug ik me weer op dit kleine lieve grietje waar ik zoveel lol mee heb en die me zoveel vreugde brengt.
Volgende keer weer meer over de belevenissen van oma en Ava.
Groetjes van Jacqueline